Vandaag is het zo ver. Mijn vriend en ik zijn 10 jaar samen! Wow, wat een mijlpaal.

We waren 16
We kende elkaar niet van school, maar via een vriendin van mij. Ik was ‘m wel eens eerder tegen gekomen (met lang haar) en wist wel wie ‘ie was, maar meer dan dat was ’t ook niet.
Totdat we in gesprek kwamen op MSN. Hele middagen na school en avonden zat ik te chatten over van alles en nog wat. Ik werd verliefd op hem, kreeg kriebels in mijn buik als ik hem op MSN sprak en vond het vreselijk als ik de pc van mijn moeder moest afsluiten.

De date
15 december 2006 spraken we dan eindelijk af, na zeker dik 2 maanden flink te hebben gechat. Rete zenuwachtig was ik, maar hij ook. Ineens face-to-face contact is dan ineens heel anders dan op MSN. Halverwege de wandeling in mijn woonplaats zei ik ‘ja’ op de vraag of ik zijn meisje wilde zijn. En wat ben ik blij dat ik dat heb gedaan!

(stiekem) Afspreken
Opeens had ik ‘verkering’ en hoewel het wat ongemakkelijk begon, werd ik al snel nog meer verliefd en kon ik nergens anders meer aan denken. We spraken ongeveer twee keer in de week af, de ene week bij mij thuis, de andere week bij hem thuis. Vaker mocht ik niet, want school ging voor en ik moest mijn koppie erbij houden….
Ik vond die twee keer in de week veel te weinig, we zaten niet bij elkaar op school en waren ontzettend verliefd op elkaar. Zo spraken we ook wel eens stiekem af, wanneer ik de hond ging uitlaten – precies toen hij op de terugweg van school fietste. Zo zagen wij elkaar dan toch even 20 minuutjes die dag. En ja, ik haalde nog steeds goede cijfers.

Huisje, boompje, beestje
Ik was nooit zo van de verschillende flirts o.i.d. Het was al heel snel heel erg serieus en ik wist dan ook dat ik met hem wilde zijn en blijven. Toen we dik 7 jaar samen waren, kregen we de sleutel van ons huis (zie foto). Het zat helemaal goed en we hadden allebei totaal geen twijfels dat er iets fout zou gaan, dus besloten gewoon meteen een huis te kopen en ons ouderlijk huis te verlaten. Binnen een half jaar kwam Luna (onze hond) ons vergezellen en toen was het plaatje ‘Huisje, Boompje, Beestje’ compleet!

Nu
Nu zijn we 10 jaar verder, wonen we al weer dik 3 jaar in ons huisje en hebben we een prachtdochtertje samen. Waar sommige mensen zeggen dat ze moeten werken voor hun relatie, hebben wij dat nooit begrepen. Misschien vreemd voor anderen; maar onze relatie loopt gewoon op rolletjes – we hebben nooit ruzie! En de komst van Kyra maakt onze relatie alleen nog maar mooier en hechter.
Hij is mijn beste vriend, mijn geliefde maar ook de beste papa in de wereld.
Na 10 jaar wacht ik nog steeds als een verliefde puber op zijn thuiskomst, vind ik het heerlijk om tegen ‘m aan te kruipen en krijg ik nog steeds een warm gevoel van binnen als we samen zijn. Hem samen met Kyra zien is echt ’t mooiste wat er is. Ik voel me enorm rijk en gelukkig als ik met deze twee liefdes van mijn leven samen ben.

Wij gaan vandaag met ons gezinnetje naar Rotterdam om deze mijlpaal te ‘vieren’. Nee, niet met z’n tweetjes. Kyra is ons. Zij gaat dus lekker mee. We gaan samen genieten van een andere stad, overnachten daar in een hotel en morgen gaan we een dagje naar Blijdorp.

Liefs,

Leonie