Het moederschap is het mooist en bijzonderst wat ik tot nu toe heb mogen mee maken. Ik geniet van elke minuut dat ik voor Kyra mag zorgen. Naast het volop genieten, heb ik toch ook mijn onzekerheden en angsten. Lees je mee?

Auto rijden
Het is nooit echt mijn hobby geweest, dat auto rijden. Ik vond het in ’t begin wel cool, toen ik net mijn rijbewijs had. Maar nu ben ik een persoon die geregeld geïrriteerd in de auto zit; mensen die niet doorrijden/opletten/te vaak remmen of gewoon ronduit asociaal rijden – een hekel heb ik eraan!
Hoewel ik zelf vind dat ik best wel goed kan rijden, ben ik toch soms nog angstig in de auto, zeker als ik Kyra op de achterbank heb! Ik ben altijd bang dat iemand anders niet goed oplet, waardoor er een ongeluk o.i.d. ontstaat. Een aantal jaar terug maakte ik eens mee dat de vrachtwagenchauffeur niet oplette toen we in de file belandde en zo ontstond er een kettingbotsing waardoor ik mijn auto totall-loss kon achterlaten.
De gedachte dat zo iets gebeurd als ik met Kyra in de auto zit maakt me echt angstig.
Ik probeer er niet teveel mee bezig te zijn en gewoon wel de auto in te stappen (laatst zelfs nog naar Breda!); want als ik er aan toe ga geven kom ik helemaal nergens.

Voedingen
Soms drinkt Kyra op een dag zo weinig dat het me onzeker maakt. Steeds maar die korte voedingen van nog geen 5 minuten, daar kan ze toch niet groot op worden? Ik ben dan bang dat mijn melkproductie terugloopt, omdat er weinig wordt afgenomen. Meestal blijkt dat ze ’t allemaal wel weer inhaalt, bijvoorbeeld in de avond en dat er geen reden is tot zorgen, maar toch komt die onzekerheid geregeld terug.
Zo ook met nu het ‘overstappen’ naar vaste voeding. We doen ons best om Kyra er aan te laten wennen, maar het gaat nog niet volledig soepeltjes dat ik een borstvoeding kan laten ‘vallen’. Of althans, dat vind ik. Liever te veel dan te weinig, ze kan het nog wel hebben! Dat zoeken naar een nieuw voedingsritme is wel iets wat me onzeker maakt.

Stoelgang
Ik weet dat het volkomen normaal is, maar Kyra kan soms 2 dagen niet poepen. Of ze heeft enorm veel moeite om te poepen en zet dan echt alles op alles om het te doen slagen. Ze moet dan enorm hard persen en ik vind dat zo zielig!
Soms ben ik dan bang dat ze verstopt zit of dat ze pijn heeft, bah.

Pijn
Jee, wat ben ik soms bang dat ze zich pijn doet/bezeerd. Ik ben soms een beetje te beschermend, denk ik. Ik durf haar nauwelijks in de box te leggen uit angst dat ze zichzelf zo omrolt en kei hard tegen de spijlen aan knalt. Als zij zich verdrietig voelt dan voel ik me dat ook. Als die traantjes over haar wangen glijden gaat me dat echt door merg en been. Ik zet dan alles op alles om haar weer ‘oké’ te laten voelen. Maargoed, dat is natuurlijk mama-eigen.

Beschermen voor (teveel) prikkels
Het gaat al stukken beter, in vergelijking met een aantal maanden terug! Maar toch ben ik niet de persoon die Kyra graag de gehele dag op pad neemt. We gaan geregeld weg, bijna dagelijks, maar ik doe liever niet twee ‘uitjes’ op een dag. Ik vind het belangrijk dat Kyra rust en regelmaat heeft en dat kan ik haar het beste thuis bieden. Kyra is na een dag op pad te zijn geweest ook echt gaar en laat dan ook wel merken dat ze behoefte heeft aan haar eigen bedje/kamertje/vertrouwde omgeving. Soms voel ik me dan ook wel schuldig als ze teveel heeft moeten doen en te weinig thuis is geweest. Als ze weg is geweest omdat ik moest werken, ben ik altijd ook weer blij dat ik haar een dagje ’thuis’ kan bieden.

Dit zijn zo de dingen waar ik op dit moment tegenaan loop als mama zijnde. Is ’t herkenbaar?

Liefs,

Leonie