Vandaag ben ik precies 14 weken zwanger en dat betekent dat ik jullie een update ga geven over de afgelopen week! Afgelopen week ging ik naar de Vrienden van Amstel en hadden we de combinatietest waardoor we heel lang naar onze Uk mochten kijken. Benieuwd hoe ik deze week ervaren heb? Lees dan verder!

Vrienden van Amstel stond al een tijdje gepland, want dat is altijd binnen no-time uitverkocht. Ik keek er enorm naar uit, want ik vind dat soort dingen erg leuk. Eenmaal in de auto had ik weer een ‘hormoonaanval’ ofzo. Ik dacht ineens dat het misschien niet goed zou zijn voor de baby, zo’n concert. Door de geluiden en de trillingen en dergelijke.
Het was al te laat om de VK te bellen, daarbij zat ik al in de auto… Ik besloot mijn vriend (of toch vijand nu) Google erbij te pakken en tikte <concert en zwanger> in. Zoals verwacht enorm veel fora’s en andere sites die allemaal wat anders beweren. Ik werd er niet wijzer van wat nou goed zou zijn.
Met redelijke stress en zorgen ben ik toch gewoon naar binnen gegaan en kon dan ook wel genieten. Gelukkig was ik met lange na niet de enige zwangere vrouw die daar rondliep, dus dat scheelde ook al.
Het was een toffe ervaring (ook met Radler 0,0) en ik zou zeker nog eens willen gaan!

Rond 01.00 waren we thuis en kon ik eindelijk naar bed. Met mijn vermoeidheid gaat het wel iets beter, maar zo’n avondje hakt er toch wel in. Ik ging naar bed met het fijne idee de dag erna naar onze Uk te kunnen kijken, want donderdag hadden we de combinatietest!
Die nacht heb ik veel gedroomd over het doen van testen, uitslagen maar ook over syndromen.. Gek wat het menselijk lichaam toch kan doen.

Met spanning, maar ook wel wat plezier (want kijken naar onze baby) vertrokken we naar een Verloskundig Centrum. In de auto werd ik al misselijk, misschien van de spanning of toch weer eventjes dat zwangerschapskwaaltje…
Eenmaal daar in de wachtruimte voelde ik me alles behalve oke, wat erop volgde dat ik boven de wasbak van de kantine hing. Zo. Dat was de eerste keer dat ik echt heb moeten spugen van de misselijkheid.

Gelukkig ging het daarna al gauw weer wat beter met me en waren we aan de beurt. Onze Uk lag in een ‘hoekje’ waardoor ze echoscopiste de meting niet goed kon doen. Wij waren verliefd naar onze zwaaiende en sprongetjes makende baby aan het kijken terwijl zij probeerde om hem/haar in een juiste stand te krijgen. Zeker 30 minuten, hoop geduw in mijn buik en hoop gelach later, lag hij/zij dan eindelijk goed. Ze maakte een aantal metingen en vervolgens samen met de uitslag van mijn bloed vormde er een kansberekening.
Ik had hier onze reden voor het doen van de combinatietest al geschreven en we zijn toch ontzettend blij dat we de test toch hebben gedaan. Onze kans was namelijk 1 op 19000! Het cijfer sluit nog niets uit, maar toch is de kans nu wel heel klein en dat stelt me wel gerust.
Met mooie foto’s gingen we de deur weer uit en besloot dan ook jullie onze Uk te laten zien op Instagram.

Vrijdag voelde ik me enorm beroerd, waarom en hoe dat ineens, geen idee. Ik ben rond een uur of 13.00 maar weer naar bed gegaan. Ik had zo’n hoofdpijn en was misselijk, bleh. Slapen is het beste medicijn. In de avond besloten we maar gewoon een soepje te eten en ben dan ook weer vroeg naar bed gegaan.
Zaterdag moest ik de hele dag werken, dus ik wilde wel weer een beetje fit zijn op het werk.

Gelukkig voelde ik me de dag erna weer stukken beter! Maandag op het werk, heb ik toch ook maar besloten de cliënten op de hoogte te stellen van mijn zwangerschap. Ook best spannend; want ik had geen idee hoe ze zouden reageren. Maar gelukkig vonden ook zij het leuk!

Op naar week 14!

Liefs,

Leonie