Vorige keer kon je mijn testavontuur lezen. Vanaf nu zal ik tellen in weken.
Vandaag een zwangerschapsupdate over de eerste weken na de zwangerschapstest!

Week 4 & 5
En toen wisten we dus dat ik zwanger was. Met de dag werd het wat meer werkelijk en begon het aftellen naar de eerste echo al! Ik had de dag nadat ik een positieve test in handen had, de verloskundige in het dorp meteen gebeld, omdat ik totaal niet wist wat ik moest doen. Deze stelde mij een aantal vragen en op basis van mijn eerste dag van mijn laatste menstruatie, berekende ze mijn uitgerekende datum (5 augustus). We maakten een afspraak voor een intake en planden de eerste echo. Die vond pas plaats op 13 januari en ik baalde ontzettend dat ik zo lang moest wachten, haha.

De dagen gingen voorbij en ik was af en toe misselijk en erg moe, maar over het algemeen voelde ik me wel prima. Ontzettend leuk ook dat we een week, na het goede nieuws, vakantie hadden en dus lekker een weekje de zon op konden zoeken! We gingen niet met z’n 2tjes, maar met z’n 6en (of nou ja; met 7 dan eigenlijk). Mijn moeder + liefpa wisten al beiden van het nieuws, maar omdat ook mijn broer met zijn vriendin mee ging, wilde ik het hen ook vertellen, want ja op vakantie en geen alcohol drinken dat zou bij ons sowieso opvallen (op welke manier ik het nieuws bij iedereen bekend heb gemaakt lezen jullie snel in een ander artikel!).

We moesten in de nacht op, omdat het vliegtuig vroeg in de ochtend vertrok. Ik ging naar de wc en schrok enorm: ik had bruin verlies. Met tranen in mijn ogen pakte ik de tas en was bang dat het al een miskraam was. We hadden niet veel tijd want we moesten de auto en het vliegtuig halen. Met stress op Schiphol en in het vliegtuig gezeten…Gelukkig werd het verlies al gauw minder tot bijna niets, maar toch was ik niet gerust gesteld. Eenmaal aangekomen (na 3 uur vliegen) op onze bestemming heb ik de verloskundige gebeld en het verhaal uitgelegd. Zij gaf aan dat dit nog steeds kon zijn van de innesteling en dat bruin bloed oud is en dus totaal niet erg. Pas als het rozig/rood zou worden en ik krampen zou krijgen, moest ik echt aan de bel trekken. Gelukkig was dat laatste totaal niet van toepassing dus enigszins was ik opgelucht.
Eenmaal aangekomen in ons hotel kon de vakantie beginnen, hoe wel ik wel bezig bleef met ‘Ukkie’ in mij. We hadden lekker weer, zo’n 20/23 graden en er was voldoende te doen in het weekje vakantie; dus er was wel voldoende afleiding.
Dagen erna vlogen voorbij en hebben we genoten op vakantie. Totdat ik in de nacht naar de wc moest (sinds mijn zwangerschap is dat echt elke nacht) en ik nu wel echt wat meer roze/rood zag. Ik schrok heel erg, maakte mijn vriend wakker en heb behoorlijk lang gehuild totdat ik weer in slaap viel.
In de ochtend met angst naar wc gegaan en ook toen zag ik hetzelfde; meteen ook mijn moeder erbij geroepen. Wat een stress.
Ik besloot een inlegkruisje in te doen (die had ik nog in toilettas) zodat ik beter kon ‘bijhouden’ wat ik nou verloor. Gelukkig bleek het al snel af te nemen, maar het zat me nog niet lekker en belde vanuit het buitenland nog maar eens met de verloskundige. Zij gaf weer aan dat zonder krampen ik me niet druk hoefde te maken, maar ze begreep ook wel dat dat erg lastig is. Om me gerust te stellen mocht ik 2 dagen later een inwendige echo. Dat vond ik erg fijn en de echo vond precies plaats op de dag dat we terug kwamen van vakantie.

14 december: de dag dat we terugvlogen maar ook de dag dat we meer over ‘Ukkie’ te horen zouden krijgen. Ik was zenuwachtig, behoorlijk zenuwachtig. Mijn vriend zei tegen me dat hij er een goed gevoel over had en er vanuit ging dat het dus ook goed zat. Ik kon niet zo makkelijk meer positief denken en was ook wel op het ergste voorbereid.
Ik mocht gaan liggen en mijn vriend stond achter mij zodat we beiden goed op het televisiescherm konden kijken. Het was even zoeken (waardoor ik dacht dat ‘Ukkie’ er helemaal niet zat), maar toen gaf ze aan dat ze een vruchtzakje zag! Een gevuld vruchtzakje!! Ze zoomde verder in en keek of er ook nog een hartje te zien was. Ze had me niet blijer kunnen maken. Samen konden we het hartje zien kloppen (of nou ja; een stipje dat opflikkerde)! Ik was zo blij en tegelijkertijd ook opgelucht. De verloskundige gaf aan dat alles eruit zag zodat het eruit zou moeten zien bij een prille zwangerschap. Ik ben 5 dagen ’teruggezet’ en was op dat moment 5,5 weken zwanger.
Opgelucht en vol emotie stapten we weer de auto in en belde meteen mijn moeder op met het goede nieuws.

Vanaf die echo was het allemaal nog ‘echter’ en kon ik nog meer genieten van mijn (prille) zwangerschap. Ik was/ben wel ontzettend onzeker en de dagen/weken na de echo ook nog steeds bang geweest dat ik weer bloed zou zien. Ook bij elk steekje/krampje was ik redelijk in paniek en vroeg soms bij mezelf af of ik nog wel zwanger was (want ja, ook de kwaaltjes vielen wel mee). Het wachten op 13 januari duurde heel erg lang, ik was echt aan het aftellen.

Volgende keer een wat kortere zwangerschapsupdate van week 6 t/m 9!

Waren jullie de eerste weken ook zo ontzettend onzeker?

Liefs,

Leonie