Jeetje, een tijd terug ben ik me helemaal kapot geschrokken van Kyra. Ik denk dat ze een nachtangst heeft gehad. Lees je mee?

Wakker!
Meestal rond 06:30-07:00 word Kyra wakker. Ze kletst dan, maakt geluidjes, etc. Na een aantal minuutjes haal ik Kyra dan op om vervolgens haar tussen ons neer te leggen, maar meestal doe ik eerst even haar luier.
Zo ook deze ochtend. Ik verschoonde haar en nam haar gezellig mee naar onze slaapkamer.

Overstuur?!
Ik zette haar tussen ons in en ze begint me toch te gillen! Ze zei niks meer (meestal geeft ze wel aan wat ze heeft o.i.d.), ik kon haar niet troosten, niks hielp.
Op een gegeven moment keek ze naar haar handjes en begon toen nog harder te gillen. Ze trok aan haar romper, haar broekje. Het leek wel alsof ze pijn had, in de fik stond. Ik dacht; heeft ze misschien iets in haar luier zitten dat ik niet heb gezien bij het verschonen, heeft ze een allergische reactie, wat is er nou aan de hand?

Uitkleden
Omdat ze zo heftig aan haar kleren trok, heb ik haar als een malle uitgekleed. Niks te zien. Kyra nog steeds overstuur. Ik vroeg haar nog een keer; wat is er dan? En toen zei ze: “broek aan!”. Heel vreemd.
Toen ik haar dus weer haar luier aan wilde doen, schopte ze deze weg en sloeg ze om zich heen.
Ik was inmiddels helemaal ook overstuur, want haar zo extreem in paniek zien had ik nog nooit en het was echt vreselijk!

Onder de douche
Ik dacht; ik ga met haar onder de douche staan, wellicht helpt dit even qua afleiding of de ‘kriebels’ die ze blijkbaar overal had weg te krijgen.
En jawel. Ik stond met haar onder de douche en het leek wel alsof er een knopje omging. Ze begon te lachen en ze zei: “douchen!” en ineens kletste ze de oren weer van m’n kop.
Van die angst en paniek was werkelijk niks meer te merken.

Was dit nou een nachtangst
Nou ik denk dus dat ze nog niet helemaal wakker was, toen ik haar uit bed haalde. Toen ik dit stukje las op internet vielen de puzzelstukjes wat meer op z’n plaats:
“Bij kinderen met nachtangsten zien we dat het kind wakker lijkt te worden, erg overstuur is, gilt, schreeuwt, druk kan bewegen en zelfs om zich heen kan slaan of schoppen. Het kind lijkt wakker, maar is niet te bereiken om getroost of gerustgesteld te worden. Het lijkt helemaal niet in de gaten te hebben dat de ouder bij hem/haar is en vaak wijst het pogingen om het te troosten zelfs resoluut af.” (http://www.opvoedadvies.nl/nachtangsten.htm)
Hopelijk is dit een eenmalig iets geweest, want het was echt vreselijk om haar zo te zien.
Stel dat het toch nog een keer gaat gebeuren, weten we dus dat rustig praten eigenlijk het enige is wat je kan doen en dat ze er zelf weer uit moet komen (en zich daarna ook niets meer herinnert).

Heb jij dit wel eens mee gemaakt?

Liefs,

Leonie