De tijd is aangebroken dat ik elke dag heel veel bezig ben met afvragen wanneer je komt. Zou je ons lang in spanning houden en jezelf pas met 42 weken laten zien? Of ben je van plan om ons eerder te ontmoeten?

Feit is dat ik in ieder geval niet meer kan wachten. Het is niet zo dat ik de zwangerschap beu ben, dat zeker niet. Ik geniet elk moment van de dag van mijn mooie ronde buik, het duwen van jouw billen tegen mijn buik en de trapjes die je me geeft. Ik mag dan ook zeker van geluk spreken dat mijn zwangerschap eigenlijk zonder slag of stoot is verlopen. Naar mijn idee had het niet mooier kunnen zijn.

Toch ben ik (en natuurlijk jouw aanstaande papa) zo ontzettend benieuwd hoe je eruit zal zien, hoe je ruikt, hoe je klinkt. Benieuwd naar hoe het is om papa en mama te zijn en om voor jou te mogen zorgen.
Ik moet eerlijk toegeven dat ik het best spannend vind, die laatste loodjes. Want hoewel ik niet weet hoe een bevalling moet zijn, lijkt het me wel een hele zware en pijnlijke gebeurtenis. Ik ben iemand die graag de controle heeft en houdt en dat is iets wat niet mogelijk is als jij klaar bent om te komen.
Ik wil me zo min mogelijk bezig houden met de bevalling, mijn gedachten daar niet teveel in laten varen, want dat levert mij denk ik stress op. Ik wil me niet teveel focussen op bevallingsverhalen van anderen, want inmiddels weet ik ook wel dat elke bevalling anders verloopt. Maar dat de tijd er snel aankomt, daar ben ik me zeer bewust van.

De voorlichtingsavond die werd gehouden door de verloskundige-praktijk heeft me best wel aan het denken gezet. Het komt behoorlijk dichtbij nu en alles is zo nieuw. Het lijkt me, naast een zware en pijnlijke gebeurtenis ook een hele mooie ervaring. Hoe ik straks, met ondersteuning van papa-in-spe, jou op de wereld ga zetten; wauw. Ik heb jou zo mooi lang bij me mogen dragen in mijn buik, zijn we altijd elke minuut van de dag samen geweest en straks draag ik je niet meer in mijn buik, maar lig je gewoon op mijn borst!

Je bent zo ongelooflijk gewenst en nu al zo geliefd! Hoe gaat dat straks zijn als je eenmaal op deze wereld bent? Kan je ook teveel van iemand houden?
Ergens geeft het nu zo’n vertrouwd en veilig gevoel, dat ik jou draag in mijn buik. Straks kom je in deze wijde wereld waar veel moois gebeurd, maar helaas ook veel ellende. Hoe kan ik jou daar zo veel mogelijk voor beschermen?

Het zijn allemaal gedachten die veel door mijn hoofd heen schieten. Waarschijnlijk ook zo’n mooi natuurlijk proces dat hoort bij de laatste loodjes. Als in, de mentale voorbereiding op de bevalling. Ik zal geen dag doorbrengen zonder eraan te denken. Kom maar wanneer je er klaar voor bent meiske, wij wachten vol trots en spanning op jouw moment.

Geen idee wat ik met dit stukje wil en of het een beetje te volgen was, maar toch zet ik ‘m maar online: jullie zijn zo betrokken en dit is iets wat me nu veel bezig houd.

Liefs,

Leonie

PS: mocht je benieuwd zijn. De bovenstaande foto is mijn babybuik met 32 weken zwangerschap (een uitsnede van een foto uit de zwangerschapsshoot).