Zo, hier is ‘ie dan. Mijn bevallingsverhaal van Liz! Het is een totaal andere bevalling geweest dan drie jaar geleden van Kyra. Ik kan je al wel vertellen dat dit voor mij echt een droombevalling was. Lees je mee?

Het is maandagnacht 18/11/19, 04:00. Ik heb veel harde buiken die achter elkaar komen. Vervelend, maar niet pijnlijk. Echter kan ik er niet meer van slapen, gezien ik ook weet dat er echt regelmaat in zit. Deze houden aan tot ongeveer 06:00.
We beginnen weer aan een nieuwe dag en aangezien het maandag is, gaat Kyra een ochtendje bij de gastouder spelen. Ik ben moe, want ik heb weer slecht geslapen en het rommelt toch nog steeds wat in mijn buik.
Ik blijf daarom in bed en Justin brengt Kyra weg en wil dan meteen doorrijden naar het werk.
Hij belt onderweg nog naar mij toe om te vragen hoe het gaat en terwijl ik loop te klagen dat ik er ‘klaar mee ben’ en zo graag wil bevallen, krijg ik een echte wee die ik moet wegpuffen. Justin besluit om te keren en thuis te werken, want wie weet.

Hij kwam thuis en in die tussentijd heb ik nog een wee gehad, maar er zat wel flink wat tijd tussen. Ik kon alleen maar denken: als het nu maar een keer gaat doorzetten…
Zo heftig als die twee weeën kwam ’t niet meer terug.. Gek werd ik ervan!
Ik besloot dan ook, moe en hormonaal als ik was, de verloskundige te bellen en dit aan te geven.
Gezien de dag erna ik gestript zou worden (dan zou ik 41 weken zijn), zei ze dat ze nu wel even langs kon komen.

Ergens rond 10/11:00 kwam ze kijken, ik had 2cm ontsluiting en dus kon ze mij strippen. Dat heeft ze gedaan en daarna was het afwachten.
Het hielp wel, want ik had met regelmaat wat ‘weetjes’ en we spraken af dat ze rond 17:00 weer zou langskomen om te kijken wat het heeft gedaan.

Zo gezegd, zo gedaan. Na een hoop weeën die goed op te vangen waren, kwam mijn verloskundige weer langs. Na even te hebben gesproken (tussen de weeën door), besloot ze te kijken wat er in de tussentijd was verandert.
Al die tijd was er niets qua ontsluiting bijgekomen! Maar mijn baarmoedermond was wel zacht en plat… Dus ze heeft me nog een keer gestript. Daarna bleef ze bij ons om het even in de gaten te houden.
Nou, binnen een uur werd de weeen zo heftig, dat we naar het ziekenhuis gingen (want daar wilde ik bevallen).
Nog voordat ik de auto in ging, werd er gevraagd of ik al druk voelde van onderen (omdat de verloskundige mijn weeen wel erg heftig vond). Daar wist ik niet zo goed antwoord op te geven.
Ik ving nog even een heftige wee op de oprit op en stapte toen de auto in.
Na 10 minuten rijden braken mijn vliezen in de auto, thank god dat de verloskundige dacht aan een matje erin te leggen!
Bij Kyra had ik dit niet echt meegekregen, maar nu leek het alsof ik de hele auto kon vullen met water… haha!
De weeen werden nog heftiger tijdens de autorit, wow.

Eenmaal op het spoedplein trok de verloskundige de autodeur open en zei: ” voel je druk van onderen, Leonie?”. Ik zei iets in de zin van, misschien wel?! “Je gaat nu die rolstoel in, want we gaan niet meemaken dat je gaat baren in de auto!” zei de verloskundige.
Die rit in de rolstoel naar de verloskamers weet ik nog goed. Ze reed echt hard, waarop Justin ook zei: “ga je normaal altijd zo snel?”. Maar dit deed ze nu omdat ze dacht dat het wel heel snel ging gebeuren.
Tussen de weeën door deed ik soms mijn ogen open en ik zag mensen me aankijken in de gangen van het ziekenhuis.. Ik besloot maar mijn ogen dicht te houden en in mijn bubbeltje te blijven.

Eenmaal in de kamer mocht ik in bed gaan liggen, de weeën waren ontzettend heftig en personeel en de verloskundige (die al meteen haar plastic schortje aantrok) stonden al zo klaar alsof ik Liz al ging baren..

Echter hadden wij een geboortefotograaf geregeld (uit Limburg) en die was onderweg. Justin besloot haar maar te bellen en toen zei ze dat ze nog in Venray was. De verloskundige zei: “ik hoop dat je een telefoon hebt met een goede camera” en begon foto’s te schieten.

Maar het stagneerde, want Liz lag met haar schouder voor de uitgang, waardoor ik moest draaien om haar weer te laten draaien..
Dit maakte dat het allemaal wat meer tijd kostte en was de fotograaf alsnog op tijd.
Die weeen op mijn zij (want zo moest ik liggen) vond ik heftig. Dat duurde ongeveer een uur. Ik kreeg persweeen, maar ik mocht nog niet persen, omdat Liz nog niet goed lag (met die schouder) moest ik de persweeen wegpuffen. Dit was dus de zogeheten ‘ring of fire’ die ik ook bij de bevalling van Kyra nog goed kan herinneren. Alleen deze keer duurde het een stuk langer – ik mocht niks terwijl ik zo’n drang voelde en zij al een klein stukje ter wereld kwam.

Gelukkig luisterde ik goed ;), wat het herstel ter goede kwam. De verloskundige zei dat ik moest kijken, want ik wilde haar zo graag geboren zien worden (bij Kyra is dit meer langs me heen gegaan) én ik wilde haar zelf aanpakken. Ik dacht dat dat moment al zo ver was, dus reikte al mijn armen, maar ik moest toch nog even wachten…

En toen was het moment daar.. ik kon haar aanpakken en legde haar op mijn borst neer. Dit moment was echt iets om nooit meer te vergeten. Ik zie en voel het ook nog als ik dit schrijf.

Liz werd geboren om 21:38.

We hebben een hele tijd zo huid-op-huid gelegen en bewonderd.
Mijn moeder stond al klaar op de gang, dus die heeft Justin uiteindelijk opgehaald, wat ook een emotioneel moment was.
Liz heeft geprobeerd te drinken bij mij en na een tijdje werd ze dan gemeten, etc.
Dit verliep allemaal goed. Liz ging lekker knuffelen bij papa en ik moest wat eten en drinken, waarna ik kon douchen.
Na het douchen mochten we naar huis. Rond 00:15 gingen we naar de auto, met z’n drietjes!

De volgende morgen werd Kyra wakker. Justin ging naar haar toe en zei dat er een verrassing was. Ze hoorde wat piepgeluidjes en dacht dat onze hond boven was (haha).
Ze liep onze slaapkamer in… Een grote glimlach op haar gezicht, maar ook meteen naar mijn buik kijkend. “Ja, de buik is weg!” zei ik.
Kyra wilde meteen kusjes geven. We vroegen of ze wilde weten hoe ze heet. “Oh Liz, dat is leuk!” was haar reactie.

En toen waren we een gezin van 4, wow.

Liefs,

Leonie